“Babam bir insan kendi talihsizliklerinin toplamıdır derdi.” Yüzümün yanından bir yol geçiyor. Herkes uzaklara baktığımı düşünüyor. Kimse ne gördüğümü sormuyor. Sırtımda yarım ömrün bohçası. Bazen tüy kadar “ağır”, bazen demir kadar “hafif”. Ama temiz. Omuzlarımda düğüm yerlerinin izi var. Neyi kimden kaçırıyorsam. Kimse bunu da merak etmiyor. Yol, yüzümün yanından kıvrılarak geçiyor. Herkes, yola sırtımı döndüğümü düşünüyor. Kimse neyi beklediğimi sormuyor. Bu bohça beni çok tedirgin ediyor. İçindekilere güvenmiyorum, emanet de edemiyorum haliyle. Sırtımda yaşanmışlıkların teri var. Hayatın kaçınılmazlığı nasıl da vuruyor. Yolun neresindeyim bilmiyorum. Boyasız iskarpinlerimle toprağı havaya kaldırarak sırtımı döndüğüm yöne yürüyorum. Islık çalacak nefesim yok. Ben böyle ayağımı sürüyerek yürümezdim ama çok yorgunum. Ağaç hışırdasa ağlayacak oluyorum. Dudaklarımı kanatmam da bundan. “Yine de..” diyorum. “Yine de…” Getiremiyorum…
" Karga Tulumba da Denebilir! "