İçeriğe geç

BİR KERE

Chopin-Waltzes-No.3-in-A-Minor-Op.34.

Bir kere kirlendi bakir düşümüz, ”bilmek” adında bir fahişeyle,
Bir kere düştü vicdanımıza hani şu ”merak” dedikleri
Ve bir daha gelsek dünyaya, daha önce ölürdük bir öncekine evvel,
Bilmelisin şefkati, safi aşktır sebebi; üzülmelisin cahil ve tembel!

Bir kere düştü gözyaşımız dipsiz bir kuyuya,
Dipsiz bir kuyuya düştü ve zehirledi sarnıcından su içen bilgeleri.
Bilenler mutsuzluktan kıvrandı, bilmeyenler için mutluluk bir zandı.
Bu dilemma bizler için iyi bir talim; şimdi hepimizi bir korku sardı.

Bir kere yanıldık; alicenap sandık, meftun olduk haset kösteğe,
Bir kere düştük yollara, azığımız da bitti, çok uğraştık görmeye.
Onca ter döküldü, ıslandık, avuç içi kadar muvaffakıyet!
Elimizde ürperen cılız bir kandil, ramak kaldı sönmeye.

Bir kere sevdaya meyyal olduk, sevdik, sevildik korkarak
Sonra aklımıza aşık olduk, mahkum düştük; bizi baş başa gördüler.
Asıl cevher gönüldeymiş, zihinimiz boş bir levhaymış meğer
Toprağımız çamur oldu, balçık oldu, bizi öldüğümüz yere gömdüler.