İçeriğe geç

Ekinoks

Gökyüzünde ağlayan martıları düşle. Ve şimdi çık zihnimden.Gülümse ve artık hiçbir şey önemli olmasın.

Geçmişim sırtımda. Ağırlıklar acı veriyor. Acılarım ağırlıklarımın hepsini oluşturuyor.Hatırladıkça katlanıyor ve ben dünyayı sırtlanıyorum. Dengede duruyor çünkü ben dengesizliklerden oluşuyorum.

Şimdi bırak sırtındaki yükü.

Şimdi bırak artık hatırlamayı.

Bırak korkularını.

Bırak korkularımı.

Unut korkularımı.

İzin ver şimdi.

Şimdi ben hatırlamamalıyım

İzin ver.

İzin verme,

O yükü bir daha taşımamalıyım.

Gülüşünden düşmesem

Bari ona izin versen.

Müsade etsen

Senin yüreğini taşısam.

Yüreğimi yüreğine taşısam.

Abartmadan,

Yüreğine taşınsam.

Sığınsam.

Bari sen beni atmasan.

O iki yıldız küresinden düşmesem,

Bari ona izin versen.

Sana ihtiyacım olduğunu

Kabullensen.

Kabul etsen

Sana anlatsam.

Gözlerinde gördüğümü görmeni isterdim. Daha iyi bir ben yansıyor orada. Huzurlu bir ben parlıyor. Mutsuz olmak için tüm sebeplerim rötar yapıyor. Sana bakınca gülüyorum. Bir Alzheimer hastasının beynini ödünç veriyorlar o an bana. Kullan at. Tertemiz. Sen gülünce tüm dünya gülüyor. Sen gülünce ben de tüm dünyayı affediyorum. Bazen düşünüyorum da, gelecek nesillere en büyük miras gülümseyişin olurdu. Umudun simgesi olabilirdi. Beni kurtaran gülümseme, tüm insanlığı sakinleştirebilirdi.

Uzun bir yoldan geldim. Yorgunum. Ama anlatacak çok şeyim var. Otur karşıma. Sakinim.

Ve merak etme,

Karşımda sen varken

Dengedeyim.