“sen yokken gözlerimde tipi vardı; gülmedim…” Ben küçük bir çocuktum, seni gördüm de büyüdüm. Ben kara, çirkin bir çocuktum; seni gördüm de güzelleştim. Bütün bisikletlerden düşerdim, hep geride kalırdım diğerlerinden. Dizlerim yara bere içindeydi, seni gördüm de ayağa kalkabildim. Seni gördüm de iki ellerimi bırakarak sürdüm bisikletleri. Zincirleri atmadan, sağa sola çarpmadan. Eve gelen sevdiği misafir daha salona geçmeden, ona bütün bildiklerini, öğrendiklerini, sınıftaki yaramaz çocukları, başarılarını, hakkının yenildiğini, yaramazlıklarını, sırlarını, ezberlediği şiirleri, şarkıları boğazı şişe şişe anlatan çocukların heyecanını şimdi daha iyi anlıyorum. O heyecanı taşıyan çocuk gibiyim. Sen de beni yadırgama. Zira “bütün ömrüm sevdiğime rastlayacağım güne kadar hep bir hazırlıktan ibâretmiş” diyen yazarı da yadırgamak olur bu. Kolumun altında, ödev kapağı özenle hazırlanmış bir dosyayla gelmiş gibiyim.…
" Karga Tulumba da Denebilir! "