İçeriğe geç

Psişik Mevzular 31, ” Gider Bu Şiir “

Gider Bu Şiir

Sen yok musun Sen!
Işığa çıkarılmış gölge gibisin sen.
Varsın ama görünmüyor,
görünmediğin için yok gibisin sen…
Şimşek hızıyla günde bilmem kaç kere
aklıma geliyor, fakat çok da durmuyor
“Yine gelirim nasılsa” deyip gidiyorsun sen…

— Affedersin, buradan sana nasıl gidebilirim?

Gitmek, başka yerlerin kesin gelişidir.
Ben gelmeyi değil, eylem tadında gitmeyi severim.
Ki ben zaten hep giderim…
Renksiz bi’gidiş…
İç içe geçmiş göklere ince dikiş
Çocukluktan kalma alışkanlık bu; biraz eprimiş…

Ve ben bu yollardan yürüyerek giderim
Senin dönüş yollarından muhakkak geçerim…
Serin ve nemli bi’rüzgârda gezinirken derim…
Halbuki şimdi sen;
bilemediğim zamanların şekillendirdiği
biçimsiz mekânlardasın.
Başkalarının hayatında mutsuzluğunla müsemma
hayaller kurmaktasın.
Ve ben salt bunu bilir, salt bunu giderim.

— Çok mu-tlu- oldum?

Çokça insan, çokça kedi, çokça sıcak, çokça çok
Her şey çok oluyor artık sayende, çok…
Bir taraftan sen; içime sığmazcasına çok…

Senin’çün yapıyor, denenmemişi deniyorum.
Kendime gitmelerden gitme seçiyorum.
Edilgenliğinin feci etken olduğu bu metruk sokakta
Yürüyorum.
Yürüyorsam eğer mutlak gidiyorum.
İhtimal sana gidiyorum.
Dediğim gibi ben zaten hep gidiyorum.
Bi’de bu aralar pek uyuyamıyorum.
Adressiz çay ocaklarında geliştirdiğim bağışıklığımla,
her gece gidişine alüminyum demlikler kaldırıyorum…

Ben yok muyum Ben!
Işığa çıkarılmış gölge gibiyim ben.
Varım ama görünmüyor,
görünmediğim için yok gibiyim ben…
Şimşek hızıyla günde bilmem kaç kere
aklına geliyor, fakat çok da durmuyor
“Yine gelirim nasılsa” deyip gidiyorum ben…

T.s.k,