İçeriğe geç

Ne Olur Yanıma Otur

Ferhat Armut, Ballad No.1 ”Seni Tembelce Sevmek’

Ne hallere düştük?
Bulutların yırtık bağrından dökülen,
Mor renkli korluklar gibi.
Yüzler gölge gölge,
Kimseler mutlu değil!
Anılar zeytinyağı…
En kötü ihtimal ise,
Yeni girmiş gösterime.
Rüyaları da anladım,
Bunca ömür, illiyet kurmak için.
Anlamayan da unuttu,
Bu ona kalmış bir seçim.

Patlamayan havai fişeklere…
Karanlığa bakıp, bekleme.
Patlarsa bir avuç şölen,
Olmazsa infilak eden sen.
Şu acınası haline değmez!
Acınası olmadığın iddia dahi edilemez.
Yukarıdan pek masum,
Pek bir ufak görünürsün.
Sanma saltanatın daim,
Bir kendine yararın var,
Bir de bununla övünürsün.

Düşüncemde bir zonklama.
Fener tutarsın ya hayvanlara?
İşte böyle bir cevher!
Gözlerim yetmez görmeye.
Doyamıyorum seyretmeye.
Ne olur yanıma otur…
Kızgınlığım sana değil,
Sana değil bu diyezli ritim.
Karşıma değil, yanıma otur.
Dokunduğun elimi,
Ağrıyor sanmasın millet.
Yanlış algıya mahal yok,
Ağrı değil, sevda bu illet.